De "Fanfare des Chasseurs de Prinkères"

De "Fanfare des Chasseurs de Prinkères" zet een oude Brusselse volkstraditie voort (en verwijst naar de Prinkherenjagers; een "prinkheer" is een "meikever" in het Brussels). De Prinkherenjagers waren vrolijke zwanzeurs (Brussels dialect voor "feestvierder, grapjas") die zich verenigden en elk jaar in de maand mei vanuit het centrum van Brussel, de Marollen en de Havenwijk in een stoet, voorafgegaan door een fanfare uitgedost in kostuum, op pad gingen richting Ukkel-Sint-Job (een landelijke buitenwijk van de stad) onder het voorwendsel meikevers te gaan vangen, een insect dat indertijd als schadelijk werd gezien. Deze optochten draaiden niet louter om de meikevervangst, want ze gingen gepaard met heel wat feestelijkheden en drinkgelagen, en waren opmerkelijke folklore in Brussel.

Deze Brusselse volkstraditie was in de loop van de 19e eeuw  bijzonder goed ingeburgerd, maar doofde geleidelijk uit en verdween kort na de Eerste Wereldoorlog, als gevolg van de oorlogsschade, de groeiende verstedelijking, maar misschien ook door de ontwikkelingen in de chemische industrie en de vervaardiging van synthetische bestrijdingsmiddelen. Onder meer in 1935 en 1957 werden blijkbaar een aantal pogingen gedaan om de traditie nieuw leven in te blazen, maar het was pas in de jaren 1970 dat ze een eerste heropleving kende onder de vereniging van de Bergspelers, gevestigd in de wijk van Sint-Job, alvorens opnieuw in de vergeethoek terecht te komen. In 2014 werd de fanfare opnieuw samengeroepen onder de huidige naam. De eerste parade kwam er naar aanleiding van de 2e editie van "Homborch viert feest". Sindsdien heeft de fanfare heel wat optredens gegeven, bijna altijd al wandelend, voornamelijk in Ukkel, maar ook elders in Brussel.

De traditie in ere houden is een hachelijke onderneming. De huidige groep brengt een tiental amateurmuzikanten samen, koperblazers en percussionisten, die in Ukkel en omstreken wonen. Het kostuum van de muzikanten is geïnspireerd op oude illustraties. Het bestaat uit een zwarte bolhoed, een witte broek, een flesgroen poloshirt (een verwijzing naar de kledij die jagers dragen om niet op te vallen in de natuur) waarop het logo van de groep prijkt. Sommige muzikanten dragen, net als hun voorgangers, houten geweren, in overeenstemming met de titel van "jager". De vlag die de groep meedraagt wanneer ze uitgaat, werd eveneens op basis van oude illustraties gemaakt.

Het repertoire van de fanfare is in de eerste plaats afkomstig van de Brusselse folklore, die vaak bij jongere mensen in de vergetelheid is geraakt. Voor een aantal partituren werd heel wat zoekwerk verricht. Talrijke stukken zijn in oorsprong operettes, filmmuziek of muziek van musicals die werden bewerkt door het Brusselse volkstalent, waarbij deze muziekstukken van nieuwe tekst werden voorzien. Andere behoren tot de Vlaamse folklore, die een van de voedingsbodems voor de Brusselse folklore is. Een recente evolutie bij de fanfare is dat zij zich openstelt voor folkloristische en carnavaleske wereldmuziek. Sinds een aantal jaar nemen de Chasseurs ook deel aan de Sint-Verhagenstoet van de Université Libre de Bruxelles en de Vrije Universiteit Brussel. Op die manier wil de fanfare aansluiting zoeken met een gemeenschappelijke geschiedenis. Ze wil straatfeesten op deze traditionele manier, dus met stoeten en muziek, opluisteren.

Contact: André Vital
andre.vital@skynet.be
www.leschasseursdeprinkeres.org